Anunciatio (Pagwawakas)

Ang Bukas Ngayon

Tuluyan na siyang nagising sa kanyang kinalalagyan. Hindi na nga dumaong sa kanyang bibig ang isinusubong pagkain. Ang kinagisingan niyang puting kapaligiran ay inaakala niya kaninang bahagi pa ng paraiso. Subalit hindi na ito panaginip. Ang kaputian ngayon ng silid ay walang kahulugan. Siya isang pasyente at hindi isang mamamasyal sa paraiso. Siya ay biktima ng bangungot na kanyang kinatatakutan ngunit siya rin naman ang may gawa. Ngayon niya lamang nauunawaan ang panaginip na nilakbay niya kanina. Tuluyan na ngang nahawi ang tabing sa teatro ng mga simbolo. Ngayon, nauunawaan niya na ang panaginip na iyon ay bahagi ng isang Julie ngayon. Bahagya siyang natulala. Bumalik sa kanyang alaala ang mga sandaling nagdaan mula sa ingay ng  sirena ng ambulansiya hanggang sa gulong na naghatid sa kanya sa delivery room, mula sa naghihirap niyang katawan hanggang sa mga abalang doktor, at mula sa kanyang pag-iri hanggang sa unang hikbi ng kanyang anak. Kasabay ng pagbabalik-gunitang iyon, bumatingaw ang kampana sa karatig simbahan bilang hudyat ng ika-anim na oras na umagang yaon. Doon lamang siya nagising ng tuluyan.

“Nasaan ang anak ko?”

“H’wag ka mag-alala, mabuti na siya. Kasalukuyang inilagay siya sa incubator. Pitong buwan lang kasi siya at kailangan ng karagdagang lakas. Ngunit mabuti naman ang lagay niya.”

“Maaari ko ba siyang makita?”

“Oo naman, pero kaya mo na ba?”

“Oo.”

Kinuha ni Patricia ang wheelchair at humingi ng tulong sa isa pang kasama para ilipat si Julie. Tinungo nila ang nursery room. Nang naroon na sila, itinuro lamang ni Patricia ang anak ni Julie mula sa salaming bintana.

            “Ayon s’ya, Madz. Gwapo s’ya ‘noh?”

            “Lalaki ang anak ko?”

            Inilapit ni Julie ang kanyang mukha sa salamin kasabay ng pagsandal ng mga kamay niya dito. Tila nagguhit ng ngiti sa kanyang labi ang pagtanaw niya sa anak kasabay ng pagtulo ng luha. Pinakiramdaman ng palad niya ang salamin na parang inaabot ang kinalalagyan ng anak. Subalit tila biglang nagsiurong ang lahat. Nabura ang ngiti. Tuluyan ng natuyo ang luha sa pinatakang damit. At biglang kumabig ang kanyang kamay mula sa salamin. Pati ang buong katawan niya at pakiramdam ay nahugot pabalik sa panahon kung kailan una niyang nalaman na siya ay nagdadalang-tao. Nangangamba. Nag-aalala. Nagsisisi. Walang liwanag at pag-asa. Pinusasan muli siya ng takot dulot ng bangungot na sumakop sa kanya kaninang umaga bago siya maglakbay sa mapanlinlang na paraiso ng kaginhawaan. Katakot-takot na mga tanong ang ibinato sa kanya ng sariling takot. Paulit-ulit na umuugong ang mga ito sa kanyang nananatiling gulat sa kalagayan. Ang mga tanong na ito ay walang natatanggap na mga kasagutan mula sa kanyang matalinong kaisipan. Hindi niya pa ito nababasa sa mga libro. Ni hindi niya na magamit ang kanyang mga napag-aralang teorya mula sa sikolohiya o pilosopiya. Mga simpleng katanungan ito kung ituring ng iba lalo na ng mga matatalinong tagamasid. Simple lang din ang mga sagot. Maaaring maipasok sa mapagpipiliang A, B, o C. Kailangang lang bilugan ang sa palagay mo ay tamang sagot. Subalit, totoong buhay na ito. Bawat desisyon ay may kaakibat na kalalabasang resulta na hindi basta-basta maaalis ng pambura. Maaari pa nga silang maging bahagi nang iyong sistema kung hindi ka mag-iingat at magpapakatatag. Totoong buhay na ito na maaaring mayroong ibang buhay na madamay. Ang mundo ay hindi para sa isa kung kaya bawat desisyon ay may epekto sa bawat isa. Ang mga tanong ng buhay ay kailangan ng masusi at matinong kaisipan subalit mag-ingat lamang sapagkat ang mga tanong na ito ay may kakayahan na magligaw ng isipan patungo sa kawalang katinuang kalagayan. Mag-ingat! Hindi lahat ng simpleng tanong ay maaaring sagutin ng simpleng kasagutan lalo na kapag ang sarili na mismo ang nasa loob ng isang katanungan. Mag-ingat! Maaari itong mangsakop tulad ng nangyayari ngayon kay Julie. Isang litaniya ng mga katanungan ang kanya ngayong binibigkas.

“Bakit nangyari ito? ‘Di ko alam! Paano ang aking pangarap? ‘Di ko alam! Paano ang aking pamilya? ‘Di ko alam! Paano ang aking mga kapatid? ‘Di ko alam! Paano ako magpapatuloy? ‘Di ko alam! Paano ko siya bubuhayin? ‘Di ko alam! Anong maibibigay ko sa kanya? ‘Di ko alam! Saan ako kukuha ng ikabubuhay? ‘Di ko alam! Saan ako magsisimula? ‘Di ko alam! Saan ako patutungo? ‘Di ko alam! Paano mabuhay? ‘Di ko alam! Ano ang buhay? ‘Di ko alam! Dapat pa bang mabuhay? ‘Di ko alam! Paano ang magmahal? ‘Di ko alam! Ano ang pagmamahal? ‘Di ko alam! Sino sa akin ang nagmamahal? ‘Di ko alam! Dapat bang magmahal kung walang nagmamahal? ‘Di ko alam! Saan ako kukuha ng pagmamahal? ‘Di ko alam! Ano ang pag-asa? ‘Di ko alam! Saan ako aasa? ‘Di ko alam! Kanino ako aasa? ‘Di ko alam! Paano ako aasa? ‘Di ko alam! Bakit ako aasa kung wala naming pag-asa? ‘Di ko alam! Mayroon nga bang pag-asa? ‘Di ko alam!”           

Pagkatapos ng litaniyang ito, naramdaman niya na lamang ang kanyang tuhod na humahalik sa sahig. Tila nga pati utak niya ay nahulog na rin sa lupa. Pailing-iling ang kanyang ulo. Hindi niya alam ang isasagot. Gulung-gulo ang kanyang isipan hanggang sa maramdaman niya na lang ang yakap ng kanyang kaibigan. Nang maramdaman niya ang tibok ng puso ng kaibigan saka niya rin lang naramdaman ang kanyang sariling tibok ng puso. Halos nagkakasabay ang pagbuhos ng kanilang mga hininga. Hindi niya maunawaan subalit kanyang naramdaman lalo pa nang mula sa kinalalagyan ng anak ay kanyang natanawan ang ngiti nito habang nahihimbing. Napapikit na lamang siya. Nababatid niya na ang sagot subalit wala siyang lakas ng loob na isagot ito sa larangan ng buhay. Tiwala ay nawawala. Nagsimula na siyang pumili ng sagot. Titik D ang kanyang binilugan sa sagutang papel.

            “Wala sa nabanggit” ang nilalaman.

            Bago pa mang tuluyang maipasa ang sagot, isang mainit na haplos ang humampi sa kanyang balikat. Tumingala siya at nakita ang isang maamo at nakangting mukha ng isang babae. Niyakap niya na lamang ito at wala nang ibang nasabi kung hindi…

            “Mama! Mama!”

            Mula sa malayo, matatanawan ang tatlo na nagyayakapan. Katulad nila ang tatlong Maria doon sa paanan ng krus. Umiiyak. Nagtatanong. Nangangamba. Nagmamahal.

            Isang ale ang dumaan. Tila ba may isang propeseya ang kanyang naulinigan. Naibulong niya na lamang sa sarili, “May malaking misyon ang batang ito. Emmanuel ang kanyang ngalan!” Saka siya nagpatuloy sa paglalakad.

            Kinabukasan, nakaupo na si Mr. Andres sa upuang ipinagkatiwala sa kanya. Handa na siya sa bagong sesyon. Inilatag na ang batas panig sa aborsyon. Binuksan na ang bagong anunsasyon.

(…Wakas)