Ang Bukas Ngayon
Bahagyang inikot ni Patricia ang lock ng pinto. Dahan-dahan niya itong binuksan at unti-unti niyang nasagap ang kalungkutan sa paligid. Nalantad sa kanya ang namumugtong mga mata at mga luhang gumuguhit sa pisngi ni Julie. Patakbo niyang nilapitan ito at niyakap.
“Madz, anong nangyari?”
“Madz..., Madz...” paputol-putol na sambit ni Julie.
“Ano nga?”
“Maaari bang malaman ang dahilan?”
“Hindi ko na alam ang gagawin. Nagpasuri ako sa hospital... Lumabas na ang resulta...”
“Resulta ng ano?”
“Pregnancy Test...”
“Oh, ano daw?”
“Positive daw. Personal ko ngang inulit, subalit ganun at ganun pa rin ang lumilitaw.”
“Sinabi mo na ba sa boyfriend mo? Dapat n’ya ‘yang malaman. Katungkulan n’yang panagutan ‘yan.”
“Hindi pa ako handa. Natatakot akong marinig ang aking kinatatakutan.”
“Hindi mo malalaman kung hindi mo susubukan.”
“Liban pa d’yan, alam mo naman ang katayuan ko... Hindi maaaring mangyari ito... Alam mo ang mga bagay na mawawala sa akin...”
Estudyante si Julie. Kasalukuyang nasa unang semester siya sa ikaapat na taon. Graduating siya ngayon. Psychology ang kanyang kinukuha. Higit sa lahat, isa siyang iskolar. Libre ang dorm niya at sapat pa ang allowance na natatanggap. Halos wala nang ginagastos ang kanyang mga magulang na kasalukuyang nasa probinsiya. Pangatlo siya sa walong magkakapatid. Nagsipag-asawa na ang tatlo niyang kapatid – ang dalawang panganay at ang sumunod sa kanya. Sa kanya na lamang iniaangkla ng kanyang mga magulang ang pag-asa ng pamilya lalo pa ng kanyang apat na nakababatang mga kapatid. Kaya kinakailangan niya nga na makatapos. Subalit dahil nga sa nangyari, maaaring ang lahat ng ito ay gumuho.
Halos hindi na nakaalis si Patricia sa dorm. Mas ninais niya na lang na manatili sa tabi ng kaibigan. Nakatulugan na lamang ng dalawa ang kanilang pinagtulungang pasanin na suliranin. Manikit-nikit pa ang kanilang pisngi sa pagdaan ng mga luha. Asul ang kulay ng gabing iyon.
Kinabukasan, nagkita ang SI Julie at Andrew sa dalampasigan kung saan paboritong puntahan ni Julie. Ito ang paligid kung saan niya nararanasan ang kalinga ng mundo.
“Ano bang gagawin natin dito?” tanong ni Andrew habang nilalambing si Julie. Subalit, sa kabila nito, nababatid niya na may kakaibang nangyayari sa kasintahan.
“Wala..., gusto ko lang dito.” Hindi pa rin makahugot ng lakas ng loob si Julie para maipagtapat ang dapat ipagtapat kay Andrew. Hindi niya alam kung paano sisimulan. Gulung-gulo ang isipan niya. Hindi makabuo ng mga salita. Hindi malapatan ng mga rason ang kanyang dila. Nahihiya. Natutulala.
“Hindi mo maitatago ang tunay mong niloloob sa akin. Kilala na kita. Alam kong mayroong mga bagay na tumatakbo sa iyong isipan.”
“Sadyang hindi ko na alam ang gagawin. Pagod na nga ang utak ko sa kakaisip. Gulung-gulo na ako.” Biglang bumulusok ang mga salitang ito sa kanyang bibig. “Buntis ako! Buntis ako!” Hindi niya na napigilan ang dila dahil sa labis na pangungulit ng kanyang isip at damdamin. Kasabay nito, hindi niya na rin napigilan ang pagbuhos ng luha. Hindi nakapagsalita si Andrew. Tulad ng kay Julie, hindi siya makabuo ng mga salita. Hindi malapatan ng mga rason ang kanyang dila. Nagulat. Natulala. Mahigit sa sampung minuto rin na naghari ang katahimikan. Naging abo ang kulay ng damdamin. Nakibahagi ang mga elemento. Naging malamig ang apoy ng araw. Ibinaon sila ng lupa. Iginapos sila ng hangin. Nilunod ng tubig. Wala sinuman ang dinalaw ng lakas na loob na magsalita. Ngunit, pinukaw si Julie ng tibok ng puso... Hindi ng sa kanya ni hindi kay Andrew. Ngunit ng puso sa kanyang sinapupunan.
“Ah, anong gagawin natin…ano?!” pasigaw na tanong niya.
“Hindi ko alam... Hindi pa ako handa.”
“Ako ba’y handa na sa ganito? Handa ba ako para ako lang ang mag-alala nito?”
“Pa’no ba ‘yan nangyari? Hindi maaari.”
“Tinatanong mo ako kung pa’no? Pa’no? Tinatanong ba ‘yan?”
“Alam ko, pero...”
“Pero ano? Hindi mo kaya?”
“Kaya, pero... may takdang panahon...”
“Kelan? At ano ang para ngayon?”
(Itutuloy)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento