Hindi na lamang nakaimik si Andrew. Napagdesisyonan na lamang nila na sabihin iyon sa mga magulang ni Andrew kahit nag-aalangan siya at natatakot. Gulung-gulo na rin kasi siya. Kahit nangangamba siya mas minarapat niya na lamang na maghanap ng makakatulong sa pag-iisip. Siya ay solong anak. Halos lahat ng gusto niya ay nakukuha niya. Mayaman at kilala ang kanyang pamilya. Kongresman ang kanyang ama sa kanilang distrito. Tulad ni Julie, graduating din si Andrew sa kolehiyo ngunit sa kursong Nursing.
Nasa sala na sila ng bahay nina Andrew. Hinihintay na lamang nila na bumaba ang kanyang magulang. Dati-rati hindi alangan si Julie sa pakikiharap sa mga magulang ng kasintahan. Kilala na siya ng mga ito. Sa katotohanan, gusto pa siya ng mga ito hindi lang dahil maganda ito kung hindi, sadyang matalino si Julie. Alam din nila ang katayuan ni Julie sa buhay at tanggap nila ito. Subalit ng araw na iyon, hindi niya mawari ang kanyang damdamin. Halos nais niyang magsuot ng pitong patong na maskara sa labis na hiya.
“Oh, Julie, nice to see you...” sabay biso kay Julie, “Miss na nga kita, eh. Napadalaw ka?” sambit ni Mrs. Minda, nanay ni Andrew.
“Ah..., ehh...,” hindi malaman ang isasagot, “Ah, isinama po ako ni Andrew,” sagot niya na lamang na parang wala nang ibang pwedeng isagot.
“Oh, how are you Julie?” bati naman ni Mr. Andres.
“Ah… ayos naman po,” sagot niya sabay bulong sa sarili, “...siguro.”
Dati-rati, hindi ganoon ang paraan niya ng pagsagot. Karaniwang masigla na may kasama pang ngiti. Ngunit, sadya talagang kakaiba ang mga sandaling iyon para sa kanya.
“Ah, Dad, Mom, may nais po kaming sabihin...” Nais pa sanang magpaligoy-ligoy ni Andrew. Ngunit alam niya naman na wala naming ibang pupuntahan ito kundi ang katotohanan. Lalo lamang gumugulo ang daloy kapag paikot-ikot. Ang pakay ay pakay. Hindi dapat mailigaw.
“Buntis po si Julie, ako ang ama.” Parang kidlat ang dating ng mga salita at mga titik na naitala ng 40 wpm. Binitiwan ni Andrew ang katagang iyon na parang kasabay ang paghila ng damdamin. Ngunit ang nabitawan ay nabitawan na. Ang nasambit ay nasambit na. Hindi na mababawi o mababago pa lalo pa kung ang katotohanan ang dumaloy.
“Ano...” halos magkasabay na nabanggit ng mag-asawa. Sumunod dito ay ang mga salitang nagrambol na dahil sa pagkagulat. Hindi sila makabuo ng mga nararapat na salita. Hindi malapatan ng mga rason ang kanilang dila. Nagulat. Natulala. Ngunit tuloy ang mga salita.
“Hindi ito maaari...” sambit ng ama. “Mga bata pa kayo at nag-aaral. Pa’no na lamang ang inyong kinabukasan? Hindi ito maaari.”
“Ngunit Dad, narito na ito.”
“Ipalaglag ang bata!” Nagulat ang lahat sa sinabi ng ama. Walang nakapagsalita. Tapos ang usapan. Hindi masalita ang ama ni Andrew. Ang nasabi niya ay nasabi na. Ang nasimulan ay tapos na. Hindi mapalagay si Julie sa narinig. Subalit alam niyang wala siyang ibang pagpipilian kahit sarili niya pa ang tanungin. Wala din namang magagawa si Andrew sapagkat kilala niya ito na hindi makatayo sa sariling paa. Sunud-sunuran ito sa batas ng amang Kongresman. Hindi niya nga tiyak ang tatag ng pagmamahal nito sa kanya. Lalo lamang siyang naguluhan ngunit pinalakas ang isang pagpipilian na naisip niya na rin noon pang malaman niya ang sitwasyon.Taranta na ang kanyang isipan. Subalit, alam niya na kahit ano pa ang sinabi ng kahit sinuman sa kanyang paligid, nasa kanya pa rin ang huling desisyon. Pinagtagpi-tagpi niya ang mga sitwasyon at mga posibilidad na mangyayari sa ganitong sitwasyon. Hawak niya ngayon ang kanyang kapalaran. Isa siyang iskolar. Nasa unang semester siya ngayon ng huling taon niya sa kolehiyo. Kapag nalaman ng administrasyon ang kanyang sitwasyon, tiyak na babawiin sa kanya ang scholarship. Sayang, isang taon na lang, magtatapos na siya at maaaring magsisimula na ang magandang takbo ng kanyang buhay. Masisilayan ang ganti ng pagsisikap. Sisikat ang pag-asa sa kanyang pamilya. Subalit lahat ng ito ay maaaring lumubog kahit hindi pa sumasapit ang hapon. Ilang gabi rin ang binuno ni Julie sa pag-iisip. Nakipagtagisan sa dikta ng mundo at ng sarili. Hindi malaman kung ano ang dapat gawin. Ilang timba na marahil ng luha ang makukuha kapag piniga ang kanyang unan.
Isang umaga, tanghali na siyang nagising. Taranta. Wala sa matinong pag-iisip. Tinahak ang isang destinasyon na tanging pinupuntahan ng walang pagmamahal, walang pagkalinga, at wala ng pag-aasa ang sa kanila ay nabubuhay. Sa isang kubo sa isang eskinita sa gilid ng siyudad, pinuntahan niya ang isang ale na kilala sa paghukom ng mga munting nilalang. Sa kanyang pakiwari, lahat nagkakaisa sa isang desisyon na dapat niyang gawin sa kanyang sinapupunan. Ang mundo ay nagdidikta ng pakikialam sa kung ano ang gagawin sa kanyang sariling katawan. Ang kanyang kalagayan at katayuan sa buhay ay tila nag-uutos na ang nararapat gawin ay ang sinasabing hindi dapat gawin. Lahat ay tila nagkakaisa sa isang bagong batas. Kabilang na marahil ito sa inilalatag na pilian ng mundo sa pagdesisyon kung ano ang gagawin sa sariling buhay at buhay ng iba. Sa kanyang kalagayan ngayon, tila isa lang ang pilian, marami sigurong pangalan, ngunit iisa ang nilalaman: A) ang magbuwis at mag-alay ng ibang buhay para sa ibabubuti ng sariling buhay, B) ilaglag ang bata para sa pagtayo muli ng kapalaran, C) abortion, D) lahat ng nabanggit. Itinaas niya na ang kanyang panulat. Ipinasa na niya ang kanyang sagutang papel. Nakatitiyak na siya sa kanyang sagot. Tinungo na niya ang pinto. Kumatok. Pinapasok. Inalok. Isang tanong lamang ang sinambit ngunit dalawang sagot pa rin ang maaaring pagpilian – Oo o Hindi. Sa hindi inaasahan, isang kakilala ang nakakita sa kanya – si Magda. Nagtataka siya kung bakit si Julie naroon kung saan ang araw ay hindi na sumisikat. Kahit ang gasera dito ay wala ng liwanag. Maging ang puso dito ay hindi na nakakaramdam ng sikat ng umaga. Ang dugong nananalantay sa lugar na ito ay hindi buhat sa puso ng naninirahan dito kung hindi sa mga pusong pinutol ang balbula ng paghinga. Nakaramdam si Magda ng pag-aalala. Nais niya mang pasukin ang loob ngunit wala siyang karapatan lalo pa dahil ang ganoong bisita ay karaniwan sa bahay ni Erduja – ang aborsyonista. Wala siyang ibang naisip na paraan kung hindi tawagan si Patricia. Buti na lamang dahil mayroon siyang cellphone number nito. Dali-dali niya itong hinanap at tinawagan.
“Pat, may problema ba si Julie?”
“Bakit, may nangyari ba?”
“Nakita ko siya dito sa barangay namin. Naroon siya sa bahay ni Aling Erduja.”
“Oh, ano naman... Sino ba ‘yun?”
“Isa siyang aborsyonista!”
Hindi na nakapagsalita pa si Patricia. Ibinaba niya na ang telepono sa pagkagulat. Hindi niya na nga nagawa pang magpasalamat. Dali-dali niyang tinungo ang nasabing lugar. Sa taxi na siya sumakay para madali.
(Itutuloy...)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento