Dumating ang araw ng Marso. Ikapitong buwan ng kanyang pagbubuntis. Hindi inaasahan na nakaramdam si Julie ng kirot sa kanyang sinapupunan. Tila mayroong isang munting buhay ang kumakatok, nagpupumilit at nakikiusap na buksan na ang pinto ng isang makulay na mundo na biyaya para sa lahat ng tao. Tila nababatid niya na ang isang karapatan na magbukas sa regalo ng buhay na ibinahagi sa kanya ng tunay na kagloob nito. Labis-labis na ang kagustuhan ng pagkatao niya na maramdaman ang mundo, matikman ang unang simoy ng hininga dito, malasap ang lamig ng unang patak ng tubig na dadampi sa kanyang murang katawan at higit sa lahat maramdaman ang init ng apoy ng pagmamahal ng lahat ng pusong naninirahan dito lalong-lalo na ang wagas na pagmamahal ng isang ina.
Patuloy ang pagkatok ng bata sa sinapupunan ng ina. Patuloy ang paggulong ng gulong ng ambulansiya. Patuloy ang isang makahulugang paghihirap na pisikal ni Julie habang nakangiting nag-aabang ang isang buhay sa kanyang sinapupunan. Patuloy na nagaganap ang isang mahalaga at makahulugang kaganapan sa kasaysayan ng isang bagong buhay sa sinapupunan. Ang sinapupunan ay hindi isang ibang mundo sa labas ng lupa. Ito ay kadugtong ng daigdig. Ito ang lagusan ng buhay na siyang nagbibigay-buhay at kulay sa mundo. Halos lahat ay dumaan sa mapakumbabang lagusang ito. Marami na ang buhay na dito ay nagdaan. Nabigyan sila ng bagong pangalan. Marami na ang dito ay nagmula. Maging ang kwento ng kaligtasan ay dito nagsimula nang isang babae ang nagpahalaga sa malaking papel ng kanyang sinapupunan. Ang sinapupunang iyon ang nagluwal ng isang buhay na nagbigay ng maraming bagong buhay sa buong sangkatauhan. Marami na ang buhay na dito ay nagdaan. Nabigyan sila ng bagong kinalalagyan. Marami na silang nagpahalaga sa buhay at maging silang nag-aasam ng pagkitil ng buhay sagad mula sa sinapupunan na kanila ring dating pinanggalingan. At ngayon, isang buhay na naman ang kumakatok. Nakikiusap na masilayan ang buhay. Nagbabakasakali na mabigyang pagkakataon na makapagbigay-buhay rin sa ibang buhay sa mundo na unti-unti nang nasasakop ng kamatayan.
Tatlong buwan matapos ang Pasko ng Pagsilang, isa na namang nilalang ang isinisilang. Kalagitnaan ng araw. Tanghaling-tapat. Ang kampana ng simbahan ay bumabatingaw kasabay ng dasal ng mga lola ng bayan. Dalawang pangyayari ang magkasabay na nagaganap.
“Binati ng anghel ng Panginoon si Maria,” ang pasimulang mga wika ng namumuno.
“Iri ka, Julie, iri,” sambit ni Patricia na kasalukuyang tumutulong sa panganganak.
“At siya’y naglihi, lalang ng Espiritu Santo,” sabay-sabay na sagot ng mga kababaihan.
“Ahhh…Ahhh…” hiyaw ni Julie sa kanyang pag-iri.
“Narito ang alipin ng Panginoon.”
“Diyos ko po, h’wag N’yo po s’yang pabayaan,” ang dasal ni Patricia.
“Maganap nawa sa akin ayon sa wika Mo.”
“Ahhh… Diyos ko… Ahhh!” hiyaw ni Julie.
“At ang Verbo ay nagkatawang-tao.”
“Nakadungaw na ang bata,” ang wika ng doktor.
“At nakipanayam sa atin.”
“Ahhh…Ahhh!”
“Ipanalangin mo kami Santang Ina ng Diyos.”
“Mama Mary, tulungan mo po siya!” patuloy na panalangin ni Patricia.
“Nang kami’y dapat makinabang sa mga pangako ni Kristo.”
“Ahhh… Inay ko po!”
“Manalangin tayo!”
“Malapit na!”
“Panginoong naming Diyos kasihan mo nawa ang aming mga kaluluwa ng iyong mahal na grasya at yayamang dahilan sa pamamalita ng anghel ay nakikilala namin ang pagkakatawang-tao ni Kristong Anak Mo; pakundangan sa mahal na pasyon at pagkamatay niya sa krus, pakinabangan namin ang biyaya ng kanyang pagkabuhay na mag-uli sa kaluwalhatian ng langit…”
“Lalaki ang inyong anak,” sabay sa tapik sa puwet ng bata.
“…Sa pamamagitan din ni Kristong Panginoon namin…”
“Whoahhh! Whoahhh! Whoaahhhh!” ang unang hikbi ng sanggol.
“Amen,” ang sagot ng bayan. Kasabay nito ay ang tunog ng kampana sa ikalabing-dalawang batingaw nito na hudyat ng pinabanal na kalagitnaan ng araw.
(Itutuloy…)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento