Tuluyan na ngang nadesisyonan ng administrasyon ng unibersidad na bawiin na kay Julie ang scholarship. Hindi niya malaman kung ano ang gagawin. Tila lumabo sa kanya ang tubig na dating pinagsisikatan ng araw. May mga sandali na todo-papansin sa kanya ang pagkaway ng orasan habang siya ay nakatunganga. Kulang na lamang na kalabitin, yugyugin o sampalin siya ng mga ito para siya ay mamulat sa bago niyang mundo na dapat harapin at lakbayin. Subalit kahit ang sinag ng araw ay wala ring nagawa para gisingin ang kanyang disposisyon. Malalaman na lamang na nilamon na ulit ang liwanag ng araw ng malawak na dagat.
Minsan ninais niyang umuwi sa probinsiya subalit inunahan na siya ng hiya. Natatakot siya sa pag-iisip na babagsak muli ang bandila ng pag-asa na dati ay nagwagayway ng ngiti sa kanyang naghihingalong pamilya. Lagi nga ba talaga na ang pagsisisi ay nasa huli? Naisin mang ibalik ang nakaraan subalit sadyang malakas ang kamay ng orasan para pakialaman. Laging ituturo nito na ang oras ngayon ay ang tanging panahon.
Ilang araw na din na laging ganoon ang kalagayan ni Julie na siyang nadadatnan ni Patricia sa kanyang boarding house.
“Madz!... Julie!” tawag ni Patricia habang ikinakaway sa harap ng kaibigan ang kamay niya para hawiin ang pagkatulala nito.
“Oh, Madz, nandito ka na pala,” pagulat na sagot ni Julie.
“Hmmm! Kanina pa. Isang leap year na naman nga ang nagdaan habang ang isip mo’y nakapako sa kawalan.”
“Ha! Sorry…”
“Hay, Madz, tama na nga ‘yan. Kumain ka na ba?”
“Ha?! Kain?! Ako? Ah…”
“Hmmm… Oh ito, sabay na tayo.”
“Sorry Madz, pabigat na ako sa’yo.”
“Ano ka ba naman bestfriend,” sabay pisil sa pisngi ng kaibigan. “Bakit pa tayo naging mag-bestfriend? Gutom lang ‘yan. ‘Lika na, kain na tayo.”
“Hayaan mo, Madz, makakabawi rin ako. Babayaran kita ‘pag nagkatrabaho na ako.”
“H’wag kang mag-alala… Nakalista ‘yan,” sabay ngiti at akbay kay Julie. “Biro lang, hmmm… h’wag mo ngang isipin ‘yan. Ginagawa ko lang ang dapat. Alam ko naman na kung ako rin ang nasa kalagayan mo, ganito din ang gagawin mo.”
“Salamat, Madz,” nagyakap ang magkaibigan.
Dumaan ang mga araw. Apat na buwan na rin siyang buntis. Buwan na ng Disyembre at nalalapit na ang Pasko. Ilang text messages na rin ang kanyang natatanggap mula sa kanyang pamilya. Nagtatanong sila kung kailan uuwi ang anak. Karaniwan na kasi na umuuwi siya ng probinsiya tuwing sasapit ang Pasko para ipagdiwang ito na buo ang pamilya. Doon niya na rin sinasalubong ang pagpasok ng Bagong Taon. Subalit sadya yatang ang taong ito ay iba sa iba niyang mga taong binagtas. Maaaring ang taong ito ay maituturing na suliranin sa taong hindi handa sa mga nangyari at nangyayari. Isa nga itong problema sa taong nag-iisip na ito nga ay problema. Subalit sa ibang banda, ito ay isang bagong pagkakataon para sa isang bagong buhay kasama ang isa pang bagong buhay na nakasalalay sa kanya kung paano masisilayan ang pagsikat ng araw.
Malapit na ang Pasko. Malapit na ang Bagong Taon. Naghihintay ang kanyang pamilya. Nagtataka. Subalit pinahiran na lamang ni Julie ng mga palusot ang pagtatanong ng kanyang mga magulang nang minsang tumawag ang mga ito. Subalit hindi man sabihin ni Julie, ang magulang ay mayroong persepsiyong biyaya sa kanila na kayang maabot ang puso ng anak.
Natapos na ang Pasko. Natapos na ang Bagong Taon. Papalapit na ang buwan ng kanyang panganganak. Mayo ang buwan na kanyang inaabangan. Nagbubuo na rin ito sa kanya ng takot at pag-aalala. Hindi niya alam kung saan siya kukuha ng pera para dito. Paubos na ang perang kanyang naitabi mula sa kanyang allowance noong siya ay nag-aaral pa. Sadyang matipid siya noon kaya nakakaipon siya sa kanyang buwanang allowance na bahagi rin ng kanyang nakuhang scholarship. Subalit dahil wala nang pumapatak, nasasaid na kahit latak. Buti na lang hindi siya iniiwan ng kanyang kaibigan. Maykaya ang pamilya ni Patricia. Subalit halos isang taon na rin siya na hindi umaasa sa suportang pinansyal sa kanyang mga magulang. Kung kinakailangan na lang talaga. Nang matapos si Patricia sa kolehiyo, pinagtuunan niya agad ng pansin ang review para sa board exam. Matapos ang dalawang buwang review, kumuha siya ng exam nang sumapit ang Hulyo. Habang hinihintay ang resulta, nagbakasakaling siyang makapasok sa isang call center na kanya namang nagawa. Dumating ang resulta ng board exam sa huling linggo ng Setyembre at maswerteng siyang nakabilang sa listahan. Subalit minabuti niya munang tapusin ang kontrata bago maghanap ng hospital na mapapasukan. Nobyembre ang kanyang katapusan. Bago man lang matapos ang Disyembre nakapasok naman siya sa isang pampublikong hospital. Ang mga trabaho niyang iyon ang nakatulong sa kanya para makaipon ng malaki. Iyon din ang naging sandigan niya sa pagtulong kay Julie. Sadyang hindi maluho si Patricia kahit noon pa man na binibigyan siya mga magulang ng nag-aaral pa siya. Malaki na nga ang naipon niyang pera sa bangko na palihim na iniipon niya.
(Itutuloy...)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento