Natigilan si Julie, subalit alam niyang hindi niya iyon matatago. Nabalot ng sandaling katahimikan ang tanggapan. Naghihintay sa sagot ang tagapangasiwa. Nag-iisip siya ng mga salitang maaaring mapagaan ang daloy ng usapan. Subalit hindi niya siguro matatakasan ang katotohanan. Ito na ang oras para buksan ang baol na kanyang pinagtaguan. Kalahating semester na lang magtatapos na siya. Iskolar siya ng bayan. Maitataas niya na ang bandera ng pag-asa para masilayan ng kanyang pamilya. Ngunit, ngayon may nagtatanong na ang anumang sagot ay maaaring magpabago sa pagsikat ng bukas.
“Ah, Sir...”
“Totoo ba? We just need the truth and nothing more.”
Kapag pinanigan niya ang kasinungalingan, maaaring matakasan niya ang hatol subalit hindi rin iyon magtatagal sapagkat sumisingaw ang anumang nakatago. Tiyak na tanggal agad siya dahil sa paglabag sa katotohanan at pagtitiwala. Kapag sinabi niya naman ang totoo, tiyak rin naman ang pagkawala sa kanya ng scholarship. Pero, umaasa pa rin siya na maaari naman siyang ikonsidera dahil isang semester na lang naman. Anumang sagot niya, sadyang nakalubog na sa lupa ang isa niyang paa. Walang lusutan sa kanyang pinangangambahan. Sadyang katotohanan lamang talaga ang mas dapat panigan.
“Yes, Sir! I am. I am bearing a child.”
“I’m happy that you are telling the truth. But, inspite of that, you know the regulation. I can do nothing but to follow the decree. Rule is rule. No exemption. I hope you understand. I want to personally consider you, but I’m afraid I could not do that because of the objectivity of the rule and possibility of abuse of this. I hope you really understand.”
Hindi na lamang siya nagsalita. Alam niya na wala siyang laban sa ganoon sitwasyon. Marahil hindi pumanig sa kanya ang kanyang inaasahan na konsiderasyon. Sa panahong iyon, tila pinagsukuban siya ng langit at lupa. Pakiramdam niya isa siyang musmos na walang kalaban-laban. Unti-unting kinikitil ng kawalan ng pag-asa at pagkalinga. Walang nakakaunawa. Nasa kalagitnaan siya ng pagsusumamo sa may kawalan nang kanyang masagip ng kanyang palad ang kanyang sinapupunan. Naramdaman niya ang pakikiisa ng pusong tumitibok sa loob niya para sa kanyang pusong walang mapuntahan. Isang bulong ang sa pakiramdam niya ay kanyang naulinigan.
“Ano ba ang pakiramdam ng isang nilalang na binabawian ng pag-asa?” mga salitang umaalon mula sa kung saan kasabay ng kakaibang tibok sa kanyang sinapupunan.
“Ms. Azuela? Are you okay?” sambit ng tagapangasiwa na hindi niya na naulinigan. “Ms. Azuela? I am talking to you. Do you understand me?” ika niya muli sabay tapik sa balikat.
“I’m sorry, Sir..., what did you say?”
“I said, do you understand the policy of the university?”
“I can do nothing, Sir. It’s my fault anyway,”maluha-luha niyang sagot na batid niyang nagmumula lihis sa kanyang kalooban. “I do understand, Sir... Thank you, Sir! Goodbye!” Saka dalian siyang tumayo at umalis sa tanggapan.
“But...wait!” Marami pa sanang sasabihin ang tagapangasiwa sa kanya tungkol sa mga academic record niya. Naunawaan siya ng tagapangasiwa kahit hindi ito magsalita. Alam niyang mahirap ang kalagayan ngayon ni Julie. Gusto niya man baguhin ang sistema ngunit hindi maaari. Ang isang bagay na kinilingan sa karamihan ay maaaring pag-ugatan ng panibagong pagkiling.
Umalis na lamang si Julie sapagkat hindi na nasasagap ng kanyang pag-unawa ang lahat ng ipinapaliwanag ng tagapangasiwa. Ang tanging alam niya ang pagbagsak ng kinabukasan. Tumungo agad siya sa kanyang dorm. Tumigil sa pinto ng kanyang kwarto. Binuksan at tumigil muli sa pinto at pinagmasdan ang paligid. Tila binabanggit niya na ang pasasalamat at pamamaalam. Sumilip na ang luha sa kanyang mata. Nais niya mang pigilin subalit nangungulit sa pagguhit ng kalungkutan. Madrama ang oras na iyon na tila habangbuhay na niya itong hindi masisilayan muli. O marahil baligtad na pakiramdam. Pakiwari niya, siya ang hindi na muling masisilayan ng mga poste ng kanyang kwarto. Siya ang mawawala. Hindi ang kwarto. Siya ang mawawala. Inumpisahan niya nang ayusin ang kanyang mga gamit. Bawat damit na inilalagay niya sa bag ay hindi makatakas na mapatakan ng luha bago man lang maisilid sa bag. Saan siya ngayon tutungo? Sa probinsiya kun saan naroon ang mga umaasang pamilya? Saan? Sa boyfriend niyang walang paninindigan? Saan? Hindi lamang siya ang maglalakbay sa panahong iyon. May kasama na siya. Ayaw niya man o gusto. Paano niya naman iyon masisisi kun dulot iyon ng sariling kagustuhan o kaya kapabayaan o kahinaan sa ilan. Dapat bang sisihin sila sa bagay na hindi man lang sila kinonsulta bago hinugot sa kawalan patungo sa buhay. Dapat ba silang iwan sa pagkakataong ni sila ay hindi alam kun saan lulugar. Saan nga ba siya pupunta? Wala nang ibang naisip si Julie. Pumunta siya sa matalik niyang kaibigan. May tinutuluyan pa ring boarding house si Patricia sapagkat malayo ang kanilang bahay sa kanyang pansamantalang pinapasukang trabaho. Tinahak ni Julie ang lugar na iyon. Nandoon si Patricia.
“Oh, Julie..., musta?” Hindi na nagsalita pa si Julie. Tumulo na lamang ang luha nito. Nabatid na lamang ni Patricia ang nangyari.
“Dito ka na muna... Huwag kang mag-alala hindi kita iiwan. Dito ka na muna hanggang sa iyong kapanganakan. Aalagaan kita.” Hindi na lamang nakapagsalita pa si Julie. Ni hindi alam ang sasabihin. Wala rin siyang alam na maaaring gawin.
(Itutuloy...)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento